Aan het woord

Gerry, vrijwilliger verpleegafderling E3: “Toen ik nog maar een klein meisje was nam mijn moeder me al mee op zieken-  en bejaardenbezoek. Dat vond ik prachtig. Vaak kreeg ik een koekje of een pepermuntje en ik hoorde mooie verhalen over vroeger. Eerst bij moeder achter op de fiets en later mee op mijn eigen fietsje sjeesden we heel wat af. En dat is eigenlijk altijd zo gebleven.

Op een zeker moment belandde ik in het vrijwilligerswerk UMCG, op afdeling E3. Dat is een verpleegafdeling Interne Geneeskunde.  Daar draait een prachtig huiskamerproject!

We ontvangen er patiënten, van te voren gevraagd door de verpleging. We drinken samen een bakkie, doen spelletjes, kijken soms even TV , lezen de krant, knutselen, praten over van alles en nog wat, dekken de tafel en lunchen gezellig.

Momenteel kunnen we geen gebruik maken van de huiskamer door het coronagebeuren. Daarom gaan we nu bij de patiënten op de kamers langs. We stellen ons voor en vragen of iemand het op prijs stelt dat we even binnenkomen.  Meestal wel, soms ook niet, helemaal goed als iemand dat juist durft te zeggen.

Ik ben er ook een aantal jaren tussenuit geweest , mijn moedertje had mantelzorg nodig. Dat heb ik met liefde gedaan, ook toen ze in een zorgcentrum moest worden opgenomen. Ook daar deed ik vrijwilligerswerk; ik draai het huiswinkeltje. Moedertje kwam “meehelpen”, genoot van alle sociale contacten die ze daardoor dan had. Daar ontmoette ik een van mijn oud-collega’s van het UMCG. Ze zei, oh, kom je ook weer bij ons?!  En zo geschiedde. Terug naar E3.

Samen met collega’ s vormen we een mooi team, werken we in afwisselende combinatie twee aan twee met elkaar. Op de afdeling  horen we er helemaal bij.  Er is respect over en weer. We zijn er voor de patiënten.  Een beetje contact doet zoveel goed. Weer mooie, ontroerende verhalen!  En ook hier weer soms zomaar een pepermuntje of koekje.“